spacer poetycki na pięć minut przed końcem świata

Wczoraj zdecydowano, że dopóki jego wskazówki znów nie zostaną przesunięte, zegar odmierzający czas, jaki dzieli ludzkość od zagłady (Doomsday Clock), będzie wskazywał 23:55.

St. Dreptak...

Chwila refleksji, o której pisze we wczorajszym komentarzu, nie zaszkodziła, mam nadzieję, garnkowi – rosół w nim pozostał mimo wyparowania myśli i nic się nie przypaliło?

Bo jak znowu zaczniemy o naczyniach kuchennych...

Już widzę te reklamy czyścicieli kotłów, linki sponsorowane przez producentów rondli i najnowsze oferty dystrybutorów tortownic, podsyłane mi przez  wujka G.

Onże zatem (St. Dreptak, nie wujek G.) napisał, że pisać może każdy, byle z sensem.

Czyli raczej na poważnie i na istotne tematy?

Na przykład, o końcu świata?

Jak Wam się to podoba, Drodzy Czytelnicy?

Niektórym może (tak, tak, o Tobie mówi bajka – nie miej najmniejszych wątpliwości!), innym (nie wyłączając 
autorki tych słów) jednak nie bardzo.

W wierszu Fire and Ice Robert Frost napisał:

Some say the world will end with fire,

Some say in ice.

From what I’ve tasted of desire

I hold with those who favor fire. (...)

Będzie jak będzie. Pożyjemy? Zobaczymy?

Póki co, pewne jest jedno: nie należy zbytnio wierzyć tłumaczowi, który cytowany fragment przełożył tak:

Jedni twierdzą, że świat nasz zginie w morzu ognia.

Inni – że pod pokrywą lodu.

Temperatura żądzy nie jest zbyt łagodna –

Wiem coś o tym, więc trzymam z prorokami ognia. (...)