racje, racje, stylizacje

Już po wyborach. Głosy oddane, mandaty wzięte wszystkie i dokładnie wiadomo przez kogo. 

Ale na ulicach jeszcze wiszą plakaty wyborcze.

Ponieważ wcześniej jakoś nie było mi po drodze tam, gdzie wielkoformatowe hasła i (lub) kandydaci w wyłącznie korzystnych ujęciach, teraz, jadąc spokojnie do przystanku, z ciekawością czytam i oglądam.

O, ten kandydat jaką ma korzystną lokalizację! Każdy, kto wraca z zakupami ze sklepu, w którym według szefa konkurencyjnego ugrupowania można wszystko kupić taniej (pod tym jednak warunkiem, pozwolę sobie zauważyć, że ma się pieniądze, żeby kupić cokolwiek), musi przejść obok niego. 

I jak wysoko wisi! Nic dziwnego, że aż do teraz nikt mu nie podskoczył. 
Nie zdjął, nie zerwał, nie domalował wąsów. Ale też na niego nie głosował :-(.

Z tymi korzystnymi ujęciami to jednak, okazuje się, przesada. Przy czym mam na myśli również ujęcia tematu.

Bo oto billboard na pół ściany i osobliwe na  nim równanie. Pan Kieł – który w momencie, gdy wieszano ten plakat, jeszcze nie wygrał, ani partia jego też nie, więc nie było wiadomo, czy w ogóle mu pozwolą porządzić – równa się 

Inny Pan w rządzie.

Już rozumiem, dlaczego, jak ktoś wyliczył skrzętnie po wyborach, koszt zdobycia jednego głosu przez Pana Innego wyniósł ledwie 70 groszy. Resztę dopłaciła konkurencja, która odwaliła za niego kawał roboty i na dodatek 
pobrudziła sobie rączki prowadząc kampanię negatywną.

Pani Wybrana ze Zwycięskiego Ugrupowania. Stoi na tym zdjęciu i co robi, przepraszam? 
Jak nic, suszy lakier na dopiero co pomalowanych paznokciach. Albo skończyła przed chwilą skubanie drobiu, 

tylko wszystkie niezbite dowody na to usunął Photoshop.

Łączy nas Warszawa. I wspólna sprawa? I mowa-trawa? To ja jednak poproszę beze mnie.