w czasie ostatniej doby ubyło jeden

Jak wynika z sondażu [CBOS], zarówno poziom wiary, jak i praktyk religijnych, choć wciąż stosunkowo wysoki, 

od 2005 roku (...) nieznacznie, lecz dość systematycznie maleje.

(...) Ponad połowa Polaków regularnie (przynajmniej raz w tygodniu) praktykuje religijnie. (...)

(...) Wierzący deklarują różne kwoty, które rzucają na tacę. (...)

Malejący poziom praktyk zmartwił mnie chyba najbardziej.

Bo fragment o rzucaniu kwot na tacę najwyżej trochę rozbawił.

Wyobraźcie sobie, Drodzy Czytelnicy, jako i ja sobie wyobraziłam, takie na przykład zdanie 

(i opisywaną nim sytuację): Wielkopańskim gestem rzucił proboszczowi na tacę banknot dziesięciozłotowy.

Wracając jednak do poziomu.

Jeśli autor tych słów nie miał na myśli czegoś zupełnie innego, tylko tak mu się napisało, samo, z głowy 

i niechcący, oznaczałyby one, że coraz częściej już się nie celebruje, tylko odprawia byle jak, nie odmawia, 

tylko odklepuje, nie śpiewa wielogłosowo, tylko fałszuje „Barkę” niemiłosiernie i wieloosobowo, nie mówi kazań, 

bo po co - i w ogóle pozwala się praktykom religijnym zbylejaczeć.

(...) regularnie (przynajmniej raz w tygodniu) praktykuje religijnie. (...)

Wreszcie rozumiem, skąd ten odsetek respondentów deklarujących się jako katolicy, który od lat prawie się nie zmienił, a zawsze wydawał mi się niebotycznie wysoki (95% według cytowanego tu sondażu).

Jak regularnie to regularnie. Do kościoła chodzi w niedzielę i święta. A jak nie, nie je mięsa w piątek.

A jak nie, modli się zawsze w poniedziałek rano. I proszę – bez specjalnego wysiłku, jak by nie liczyć,  
przynajmniej raz w tygodniu wychodzi.

Jeszcze jedno chciałabym ustalić, pomijając zupełnie tematykę tekstu cytowanego w tym wpisie.

Co właściwie oznacza sformułowanie choć wciąż stosunkowo wysoki, poziom nieznacznie, lecz dość systematycznie maleje?
A poziom wiary? Już nie pomijając: co to jest i jak to (z)mierzyć?