już poniedziałek, a bexa w lesie

Buja w obłokach.
Dobrze byłoby, na pewno miło.
Ale nie. 
Tylko w chmurze tagów.
Wszystko przez to, że ma Internet.
Kto ma Internet, niech patrzy. Nawołuje w tytule autor bloga (kategoria na Facebooku: osoba publiczna).
No to bexa bez sprzeciwu. Jak nie ona. Powtarzać jej nie trzeba.
Patrzy.

I czyta.

Zupełnie jak wujek Google. Co z tego rozumie? Ba!

Na pewno widzi po swojemu.

Na przykład, wśród tagów pierwszy taki: 11 listopada.

Bo o tym traktuje wpis.

Zaraz po nim: Adam Michnik.
Kolejność najwyraźniej alfabetyczna, najpierw cyferki, potem literki. A zaraz na początku, bo nie na końcu przecież. Więc i Adam. Dziwić się nie ma co, ani analizować.

Czyta jednak bexa, czyta listę tagów, jak również motto bloga całe po francusku.

Krótkie, treściwe, celnie ujmujące, co ujęcia wymaga; przynajmniej łatwe do ogarnięcia.

Czyta i myśli, że może by zareagować jakoś.

Tylko nie wie, czy lepsze w charakterze riposty byłoby dis-moi qui tu fréquentes, je te dirai qui tu es, czy raczej  
c'est dans les vieilles marmites qu'on fait les meilleures soupes albo ce qui est fait n'est plus à faire.

Trudny wybór.

Cóż, zawsze można powiedzieć po prostu vive la différence!
C'est la vie. Albo bonjour, madame (przy pewnej grze w karty wręcz należy – czasami). 
Blogi zaś cudze czytać tylko, nie ripostując. Nie komentując nawet. I pisać własny?