czeska książka

Wiele jest książek, które lubię bardziej.

Ale ilekroć widzę w księgarni akurat tę, kupuję. Czytam.

A potem daję komuś. Albo pożyczam. Komu? Na pewno komuś, nie wiem. Szybko zapominam. 

A zapisywać przecież nie będę.

Właśnie wyszło nowe wydanie. Kupiłam— Niech policzę.  Pierwszy... trzeci... czwarty... Piąty w życiu egzemplarz. 
Czyli jednak nie zapominam. Pamiętam. Okładki.

Czyli przedtem nie było ich aż tak wiele. Wymyśliłam jednak, że ten przeczytam i  postawię na półce. 

Autorzy od L do końca alfabetu mają swoje miejsce z dala od uczęszczanych szlaków. 

Więc może właśnie ta edycja zostanie już ze mną na dobre. I na złe?

Dedykacja: Mamusi, która miała za męża mojego tatusia.

No tak, ale co za pożytek z posiadania książki zupełnie nienadającej się do tego, żeby ją tylko mieć? 

Gdyby ktoś chciał pożyczyć... Ale prosiłabym jeszcze za trochę, bo, jak informuje wydawca 
i jak mogłam się przekonać po nabyciu i tzw. rozfoliowaniu, publikacja zawiera tekst książki oraz jej ekranizację.
Na płycie DVD.

(...) Tatuś rozglądał się pilnie, patrzył na wszystko i jechał dalej, aż do przydrożnego zajazdu U Tajnego Agenta. 

Tam spędziliśmy dwa sezony. Ale to nie było to! Mimo że pani Frońkowa była miłą i ładną niewiastą, i robiła bajeczny gulasz i flaki, w soboty i niedziele bywał tam jednak tłok i wrzask. Przyjeżdżało mnóstwo włóczęgów, włóczykijów, łazęgów i „kowbojów”, którzy z cichej gospody robili piekło godne Dzikiego Zachodu.

Z początku mamusia posyłała tatusia do tych obiboków, aby ich poprosił, by tak nie hałasowali, 

ale po kilku próbach poddała się. Wkrótce bowiem w chórze głosów, śpiewających pieśni o tym, że życie jest nic niewarte i że najlepiej żyć bez żony nad rzeką Jukon, wybijał się głos tatusia. (...)

(Ota Pavel, Śmierć pięknych saren. Tłumaczenie: Andrzej Czcibor-Piotrowski)