a, a, a, garnki dwa

Ostatnio, przyznaję ze wstydem, najbardziej interesowało mnie, jak uratować przypalony garnek. 
Przypalony, oczywiście, nie od nowości i przeze mnie.

Niedługo go miałam, ale już zdążyłam polubić. Za wielkość w sam raz, kształtne i ani trochę nie plasti/ykowe uszy, grube ścianki, solidną konstrukcję.

Opisałam go jakiś czas temu. I wkrótce potem przypaliłam, niestety.

Pierwszy odruch – wyrzucić.

Zaraz po nim głos rozsądku skrzętnej gospodyni – uratować-odszorować.

Po swojemu. Nie pierwszy to garnek, bexo, który zniszczyłaś. 
I pewnie nie ostatni, ale to detal.

Gdy jednak okazało się, że dobra wola + soda oczyszczona nie wystarczą, postanowiłam poszukać w Internecie  
inspiracji do dalszych działań odzyskiwawczych.

Upewniwszy się najpierw, że niczego nie postawiłam na gazie, ani na nim nie zostawiłam, wędrowałam tropem wskazanym przez Google'a od portalu do portalu (o życiu kobiet, gotowaniu lub wszystkim w ogóle), 
mimo upływu czasu coraz bardziej rozeźlona, że przez własną nieudolność – nieuwagę – pozbawiłam się, 
po pierwsze, garnka, po drugie zaś i trzecie obiadu i kolacji, a w dodatku, po czwarte, przysporzyłam sobie kłopotu 
& roboty. I zaniepokojona, dlaczego raz tylko natrafiłam na radę, żeby taki garnek po prostu wyrzucić.

Ku czemu sama skłaniałam się najbardziej.

Słusznie, oczywiście, najsłuszniej nawet, więc dlaczego tylko ja?

Ale innych rad znalazłam multum.

I, dodatkowo, deklarację pewnej uczestniczki-użytkowniczki: więcej garnka nie pożyczę!

Od kogoś, okazało się po lekturze; nie komuś.

Czego to ludzie nie wymyślą.

Że trzeba nasypać soli, spróbować sodą, gotować ryż – wiadomo.

Czasami przynosi to oczekiwane skutki i garnek można oddać właścicielowi, znowu przyrządzać w nim powidełka, 
cieszyć się nim i gotowanymi w nim potrawami.

Ale jednak nie zawsze pomaga, nawet jeśli jest ekologiczne.

I co wtedy?

Wtedy już nie ma żartów w walce ze spalenizną.

Wtedy trzeba – to zawsze – wziąć nieszczęsny garnek.

A potem wlać do niego cif i szorować przez kilka godzin. Szczotką, później ewentualnie jeszcze pumeksem.
Następnie przez kilka godzin moczyć. 
Przypuszczam, że w wodzie z cifem?

Wlać mieszaninę sporządzoną z coca-coli, soku z cytryny i płynu do naczyń, doprowadzić do wrzenia, chwilę pogotować i zostawić do wystygnięcia, a następnego dnia potraktować dno garnka druciakiem.

Wlać ace, dodać wody i gotować na małym ogniu.

Wsypać proszek do prania (zapewne w ilości odpowiedniej do wielkości garnka i jego stanu), zalać wodą, 
gotować na małym ogniu. Ale uważać, bo zrobi się piana i może wykipieć.

Wlać vanish, ten na plamy, zagotować z wodą.

Wlać tytan (uwaga, zawiera ług!).

Wsypać kreta.

Ja wsypałem, pisze jeden ze współprzypalających, potem wysypałem i...

I znowu wsypałem. Rewelacja! 
Dobrze, że garnek nie był aluminiowy.

Przypuszczam, że skuteczności kreta nie będzie kwestionować nawet osoba zarzucająca komuś, że nie ma pojęcia, 
co to znaczy  n a p r a w d ę  przypalony garnek, a opowiada głodne kawałki  (owa osoba zarzucająca użyła zupełnie innego sformułowania, które może, gdyby dyskusja toczyła się o i na salonach, a nie wokół spraw kuchennych, zostałoby nawet poddane moderacji), czyli radzi, żeby jakąś tam solą podziałać i druciakiem.

Ani myślę. Garnek potraktowałam sodą w potrójnej dawce. Ustaliłam, komu go oddam i termin przekazania chętnej do jego przy/ejęcia. Kupiłam nowy. I ucieszyłam się, bo w drodze powrotnej wymyśliłam tytuł dzisiejszego wpisu.