i weź tu, człowieku, urlop od blogowania

Skoro nie piszę, pomyślała bexa, przynajmniej poczytam.
Poczytała więc.
I gdyby na tym poprzestała, nie byłoby dzisiejszego posta numer dwa.
Ale chwyciła linkę rzuconą przez Knezia.
Trzymajcie się więc teraz czego kto może, Czytelnicy.
Chwyciła, potruchtała, patrzy, czyta i oczom nie wierzy.
Sprzątanie we własnym domu pod znakiem orła białego?
Jesteśmy wreszcie we własnym domu. 
Nie stój, nie czekaj, posprzątaj, obnaż?
Na wszelki wypadek bexa nadstawiła ucha.
Bo może nasi biją w tarabany?
Pono. Basia mówiła, a jej z kolei ojciec.
Jeśli kiedykolwiek zapomnę, tytułuje swój wpis Kneź.
I zostaną w mej myśli, - i w drodze żywota
Jak kompas pokażą mi, powiodą, gdzie cnota...
Ja, pisze autor, tu (chociaż nie teraz, dodaje bexa) walczyłem o byt...
Rów, w którym płynie mętna rzeka, nazywałem Wisłą?
Ja, autor, ale nie Mickiewicz.
...z nieboszczykiem Berliozem nie kompozytorem...
A on tymczasem prał mi mózg za niemieckie pieniądze.
A to może należało nie słuchać rozgłośni polskiej Radia Wolna Europa?
Antycypując zdemaskowanie agenta Zdzisława N.?
W owych czasach (dodajmy, że niełatwych) nikt, naprawdę nikt, obywateli do słuchania reakcyjnej radiostacji
nie zmuszał.
Jak i Miłosza do niekadzenia. Nikt.
W przeciwieństwie do Szymborskiej, która, zdaniem autora, złożyła głęboki pokłon przed Generalissimusem przymuszona. Przez byt.
Określający jej świadomość?
Porównania świadomości poetki Sz. i świadomości własnej autor nie przeprowadził, na szczęście.
Chociaż, kto go tam wie?
Może w dalszej części artykułu, nieprzeczytanej przez bexę, zawarł wniosek, że różnią się one zasadniczo?
Albo nie różnią wcale?
Nieprzeczytanej, bo to lektura trudna i wymagająca.
Również cierpliwości.
Tylko akurat Miłosz w tamtych (niełatwych, dodajmy po raz wtóry) czasach bywał na komuszych salonach,
na rautach i bankietach.
Jak to, panie tego, dyplomata.
Będąc nim, przecież wysługiwał się reżimowi zanim przestał.
Cóż z tego, że wysługiwał się inaczej.
Cóż z tego, że przestał?
Wypominali mu to waleczni i sprawiedliwi prawdziwi Polacy bez skazy, zmazy oraz winy, do końca dni jego
i niejeden dzień dłużej.
Ale daj spokój Miłoszowi i jego nie(s)krępowanej swobodzie twórczej, czytelniku.
Pójdź za mną i pomóż mi odwinąć z bębna wcześniejszy wątek, powiada autor.
Nawet jeśli nie jest to potrzebne, bo kawę na stół wyłożyłem zaraz na wstępie.
Nie lubię ich.
Wszystkich.
Ja, który zębami i pazurami wyszarpywałem nędzne ochłapy z twardego jak kamień brykietu życiopodobnej pseudoegzystencji, nijak się mam do tego pana, który w ciepłym (ciepło, cieplej, gorąco!) studiu radiowym...
Ale czytajcie dalej, czytelnicy. Zachęcam już ja, bexa.
Nie pożałujecie.
Bo okaże się za chwilę, że ten jurgieltnik jednak był przyzwoity.
W każdym razie przyzwoitszy.
Po 1989 roku wrócił do Polski.
Nie to, co ten drugi, który nie wrócił, za angielskie z kolei pieniądze...
Wtedy angielskie, a jak przyszło urządzać jego ponowny pochówek, to już za nasze, polskie, szczerozłote.
Pieniądze, zwane obecnie, mruczy bexa, pieniążkami.
Czyżby znowu chodziło o kasę?
Polityka i kiełbasa...
Trudna rada; trzeba, póki co, przyznać rację Żelaznemu?
Oj, bexo, tak tu piszesz, sprowadzając do absurdu argumenty autora.
Który...
Który coś, przypuszczam.
Jak każdy?
Mniej więcej.
Dobrze, że to historia będzie oceniać.
Osądzać i odsądzać zresztą też.