po pierwsze, nie mam(y) patelni

Ale

dwa jajka,

szklankę mleka, zimnego lub letniego,

pięć – sześć łyżek mąki (stołowych, czubatych),

trzy łyżki stołowe cukru pudru (albo – chętnie – mniej),

ćwierć kostki masła (trochę trzeba stopić; reszty użyć do smażenia),

szczyptę soli

(cynamon – to chyba oczywiste?)

i, ewentualnie, kilkanaście rodzynków,

na pewno znajdzie w swojej szafce kuchennej i lodówce każda gospodyni.

I każdy gospodarz.

bexa nie w lodówce co prawda, ale też znajdzie.

Gdybyż jeszcze znalazła patelnię...

Starsza napomknęła w komentarzu o naleśniku, bexa się rozmarzyła, chociaż chodziło o szarlotkowy zakalec, 
z południa Polski, a zaraz potem również z okolic Garwolina, donieśli tymczasem, synchronicznie, 
że usmażyli oraz jedli, i oto skutek.

Przepis jednak nie na naleśniki, a na Kaiserschmarren – omlet w kawałkach.

Cesarski, a jakże.

Chociaż ani trochę nie napoleoński.

Dawno temu raz-dwa-trzy smażyła go Michaela, mistrzyni nie lada.

Wszelako jest to danie nadzwyczaj wdzięczne w przyrządzaniu, i zawsze się udające, nawet kucharzom niewprawnym, niesprawnym, niepełnosprawnym, od święta & siedmiu boleści, zamyślającym się w trakcie albo zaczytującym.

Najpierw należy oddzielić żółtka od białek.

Żółtka rozkłócić (uwaga, nie obowiązuje wymyślona dla innych omletów zasada, że trzeba to zrobić siedemnastoma energicznymi ruchami ręki uzbrojonej w widelec), dodać mleko, potem mąkę, czubatą łyżkę cukru pudru, 
sól i roztopione masło, bardzo dokładnie wymieszać.

Wrzucić ewentualne rodzynki.

Ubić pianę na sztywno, dodać do wymieszanego opisanego wyżej, znów wymieszać, ale krótko i delikatnie.

Wylać na patelnię.

Dużą. Przedtem rozgrzać na niej masło.

Smażyć na wolnym ogniu.

Gdy spód zetnie się i zrumieni, dwoma widelcami lub drewnianymi łopatkami porozrywać omlet na kawałki.

Po czym przewrócić je na drugą stronę, dosmażyć.

Przełożyć na talerz, posypać pozostałym cukrem pudrem (i cynamonem).
I przynajmniej przez chwilę niczego więcej nie chcieć. Ani nie potrzebować.