dzwoń, dzwoń, dzwoń, dzwoneczku...

Znowu je słychać. Bo tu zawsze je słychać. Zwłaszcza, gdy wiatr wieje od południowego wschodu.

Wykuwała nas z brązu wieczność.
Twarde dźwięki słodkie dla ucha,
Ale ranią Bogiem i miażdżą
Każdego, kto się zasłucha. 
(...)

My, dzwony, wśród dzwonów najmniejsze,
Do ciebie wołamy wyłącznie – 
Nie myśl, że niby na łące
W naszych szumach utoniesz i spoczniesz. 
(...)
(Jerzy Liebert, Dzwony)