radość istnienia i psa ogrodnika

Różne bywają doświadczenia

To truizm. Najróżniejsze, wiadomo.

W dodatku, twierdzą niektórzy, tylko 10% tego, co się wydarza, dzieje się „naprawdę”.

90% zaś – „na niby”. W naszym umyśle. 90% to zmyślenia, wymyślenia, wyobrażenia.

Ot, niedowcieleń pełzliwe męcioły, jak napisał kiedyś Leśmian.
Męcioły na pewno. Pełzliwe - oj, jak jeszcze.

Inni z kolei są zdania.... Słusznie, oczywiście, racja nadrzędna to w końcu racja nadrzędna, ale sztuka polega na tym, żeby uznać ją w momencie, gdy najmniej ma się na to ochotę i wszystko uparło się udowodnić, że jest inaczej.

Dojechałam aż tutaj.

Rozpoznaję wysoki budynek widoczny w oddali. Obok niego mieści się urząd, do którego zamierzam dotrzeć. 

Dotrę, zaparłam się, uparłam i nie odpuszczę. I zdążę przed zamknięciem. Ale co po drodze? Chyba parking strzeżony? 

Zdaje się, że nie ma przejazdu? I chodnik za wąski? W dodatku, zawsze był krzywy. Ale może położono nowy, 

dawno tu nie byłam. A z drugiej strony chyba ten mur? Ale gdybym skręciła w lewo, to może... 

Może lepiej zapytaj kogoś, bexo. 

Przechodnie – jak to oni, przechodzą. 
Najczęściej rozmawiają przez komórkę. 
Albo mają w uszach słuchawki (okablowanie indywidualne jako znak czasów).

W dłoni czyjąś dłoń.
Nie przeszkadzaj im, bexo. Nie naruszaj. Niech mówią, słuchają, cieszą się wzajemnością. Poczekaj. 
[01:41]
Teraz może spróbuj.

[01:45]

Widzisz, nie wykazałaś się wyczuciem.

Ale informacja zwrotna była jasna. Pan zmienił trasę, żeby ominąć cię szerokim łukiem.

[02:16]

- Przepraszam...

- Nie wiem.

Chętnie bym polemizowała, gdyby jeszcze było z kim - przecież wiedziała pani, o co chcę zapytać.

[03:08]

- Przepraszam pana...

- Nie mam czasu.

[03:47]

- Przepraszam, chciałabym...

- Może kogoś innego?

[04:32]

- Przepraszam pana...

- Trzeba sobie jakoś radzić, proszę pani.

Zgadzam się. Właśnie próbowałam.

[06:19]

- Przepraszam, czy wie pani może, którędy najlepiej dojechać do Urzędu, Do Którego Chcę Dojechać?

- Nie wiem. Ale wiem, gdzie jest Inny Urząd. W lewo, prosto i jeszcze raz w lewo. 

Tylko musi pani przejechać na drugą stronę, bo potem jest budowa.

[06:59]
Doskonała wskazówka. Naprawdę. Bo akurat w tej okolicy urzędy występują gromadnie. 
Nie waham się, jadę we wskazanym kierunku. Najpierw na drugą stronę.

Łatwo powiedzieć. Przejście  dla pieszych. Ze specjalnym podjazdem, a jakże. Z oznaczeniami dla niewidomych. 
Oraz z krawężnikiem wystającym na około centymetr. Stromy, wąski i ze słupkiem pośrodku.  Nie podjadę, nie ma mowy. 
Ale też nikt na pewno na nim nie zaparkuje. I dobrze mu tak, naruszającemu przepisy! Chociaż... 
Nie za dobrze, bo po co niby miałby parkować akurat tu?
Nie za dobrze? No to tym lepiej!