niemożliwe jest możliwe

Nie miałem po co iść do Snauta czy Sartoriusa, nie wyobrażałem sobie, żeby ktokolwiek mógł złożyć w całość to, 

co dotychczas przeżyłem, co widziałem. Czego dotykałem własnymi rękami. Jedynym ratunkiem – ucieczką, wytłumaczeniem – była diagnoza obłędu. Tak: musiałem oszaleć, i to natychmiast po lądowaniu. Ocean 

wpłynął tak na mój mózg – przeżywałem halucynacje po halucynacjach, a skoro tak, to nie trzeba marnować 

sił w daremnych próbach rozwikłania zagadek, nieistniejących w rzeczywistości, ale szukać pomocy lekarskiej, wezwać z radiostacji Prometeusza czy inny jakiś statek, wysłać sygnały SOS.

(Stanisław Lem, Solaris)

Zmyślam światy możliwe i niemożliwe, lecz jedne i drugie są dla mnie tworzywem do budowania problemowych modeli, które uważam za realne, to znaczy takie, które mogą powstać w tym jedynym, nieznośnym świecie, 
w którym żyjemy.

(Tako rzecze... Lem. Ze Stanisławem Lemem rozmawia Stanisław Bereś.)