o mchu, żeby po nim nie deptać

Znowu oglądam Wenecję Jana Jakuba Kolskiego.

I znowu czytam Lato Tove Jansson.

Szukałam zdania o mchu – że zdeptany dwukrotnie już nigdy się nie podniesie.

Nie znalazłam. Może jest gdzie indziej. Ale przeczytałam Lato kolejny raz.

Babka usiadła na werandzie, żeby zrobić nowy Pałac Dożów z drzewa balsa. Gdy pałac był gotów, 

pomalowała go akwarelą i złotą farbą. Sophia wróciła i przyglądała się.

– Tutaj – powiedziała babka – mieszka mama i tata ze swoim dzieckiem. W tym tu oknie. 

Dziecko właśnie wyrzuciło talerze obiadowe przez okno i cała zastawa roztrzaskała się na placu, 
bo to była tylko porcelana. Ciekawam, co mama powiedziała.

– Ja wiem, co mama powiedziała, – odparła Sophia. – Mama powiedziała: „Drogie dziecko, 

czy ty myślisz, że twoja mama ma tak dużo porcelany?”

– A co powiedziało dziecko?

– Powiedziało: „Kochana mamo, obiecuję, że będę wyrzucać tylko złote talerze!”.

(Tove Jansson, Lato; przełożył Zygmunt Łanowski)