kto chce niech klika

Na pewnym portalu można znaleźć wiadomość opatrzoną poniższym nagłówkiem.

Był gwiazdą telewizji. Nie żyje.

Kogoś interesują szczegóły?

No to niech się nie wymawia, brakiem czasu na przykład.

Niech kliknie.

A kto klikać nie chce…

Nie musi.

Niech czyta.

Because I could not stop for Death –

He kindly stopped for me –

The Carriage held but just Ourselves –

And Immortality.

We slowly drove – He knew no haste

And I hat put away

My labour and my leisure too,

For His Civility –

We passed the School, where Children strove

At Recess – in the Ring –

We passed the Fields of Gazing Grain –

We passed the Setting Sun –

Or rather – He passed us –

The Dews drew quivering and chill –

For only Gossamer, my Gown –

My Tippet – only Tulle –

We paused before a House that seemed

A Swelling of the Ground –

The Roof was scarcely visible –

The Cornice – in the Ground –

Since then – ‘tis Centuries – and yet –

Feels shorter than the Day

I first surmised the Horses’ Heads

Were toward Eternity –

(Emily Dickinson, 712)

W wersji polskiej bryczką jadą: ona – ta, która nie mogła poczekać (stanąć i czekać, jak tłumaczy Stanisław Barańczak), ona – Śmierć i ona – Nieśmiertelność. 
W oryginale Śmierć (patrz, między innymi, Meet John Black w reżyserii Martina Bresta i Mort sir Terence Pratchetta) i Słońce są rodzaju męskiego.