w trosce o pełny obraz

Właściwie...

bexa sama jest sobie winna, że z tym internetem teraz tak.

Po pierwsze, nieroztropnie przekroczyła limit.

Jak kto ruszając w drogę oliwy nie bierze na zapas, niech się nie dziwi, że mu zabrakło.

A po drugie, o wiele ważniejsze, przecież mogła zgodzić się na udział w tym programie.
Zanim przekroczyła limit. Ale również potem. Czasu na decyzję było dość.

W programie przeciwdziałania wykluczeniu cyfrowemu osób niepełnosprawnych.

Wystarczyło wypełnić wniosek, dołączyć dokumenty, złożyć – byle w terminie – i już.

Laptop użyczony nieodpłatnie na pięć lat i internet za friko.

Ktoś Życzliwy nie raz dzwonił i nie dwa, namawiał, tłumaczył, cierpliwie znosił fochy i fumy,

gotów był wszystko za bexę napisać ręcznie, do właściwej instytucji zanieść.

A bexa nie.

Zaparła się jak mulica.

Jak oślica uparła.

Środków unijnych, powiedziała, nie chce.

Laptopa nie chce.

Niewygodny.

Wie, bo ma.

A spektakularne akcje jej nie interesują.

Bo jak raz zgłosiła się do jednej (przez zupełnie kogo innego organizowanej), to okazało się, że kierowca 
specjalnego pojazdu do przewozu specjalnych pasażerów tym samym kursem wiezie opony.
Normalne, nie żadne tam opony inaczej.

Tak mu akurat wypadło.

Wiezie i też ich nie przypina, nie widząc zupełnie potrzeby.

Wiadomo, co przez pięć lat się zdarzy?

Przepisy się zmienią i w ramach zupełnie innej akcji użyczone zostanie uznane za własne?

Może podatkiem jeszcze obłożone?

Albo w ramach poprawiania jakichś wyników czy wskaźników ktoś się dopatrzy, że laptop

nie został wykazany w oświadczeniu majątkowym?

Albo bexa pozyskała go nienależnie?

To zwłaszcza, bo przecież bexa ani trochę cyfrowo wykluczona nie jest.
Mejluje, bloguje, googla na całego.

I w ogóle, tak łatwo wykluczyć się nie da.

C.B.D.U.