skrzypek w pociągu, czyli o leksykalizacji i roztargnieniu

Jechali obaj do Berna. 
We wtorek, może poniedziałek. Ledwie parę dni temu.

Pociąg zapewne jak to on, po torach i ściśle według rozkładu.

Skrzypek zaś pośród bagaży mając Stradivariusa.

Pożyczonego.

Dojechał, więc wysiadł. 

Bezcennego – i nie swojego – instrumentu zapomniał.

Gdy już sobie przypomniał, wszczął alarm.

Na próżno.

Szukali wszyscy, nie znaleźli.

Znalazł, być może wcale nie szukając, ktoś.

Określany w relacjach o tym wydarzeniu jako dobry Samarytanin.

Oddał skrzypce do biura rzeczy znalezionych.

Gdzie zostały odnalezione po raz drugi.

Może trzeci.

Samarytanin dobry bywa też nazywany miłosiernym.
Już Kopaliński w Słowniku mitów i tradycji kultury stwierdza, że określenie to znaczy dzisiaj  
człowiek współczujący, litościwy, podczas gdy wcześniej rozumiano je jako dobry Hun, 
Krzyżak, Wandal, itp.

U świętego Łukasza (cytat za Biblią Tysiąclecia) w rozdziale 10 jest taka przypowieść:

Pewien człowiek schodził z Jerozolimy do Jerycha i wpadł w ręce zbójców. Ci nie tylko że go obdarli, 
lecz jeszcze rany mu zadali i zostawiwszy na pół umarłego, odeszli. Przypadkiem przechodził tą drogą 
pewien kapłan; zobaczył go i minął. Tak samo lewita, gdy przyszedł na to miejsce i zobaczył go, minął. 
Pewien zaś Samarytanin, będąc w podróży, przechodził również obok niego. Gdy go zobaczył, 
wzruszył się głęboko: podszedł do niego i opatrzył mu rany, zalewając je oliwą i winem; potem wsadził go 
na swoje bydlę, zawiózł do gospody i pielęgnował go. Następnego zaś dnia wyjął dwa denary, 
dał gospodarzowi i rzekł: „Miej o nim staranie, a jeśli co więcej wydasz, ja oddam tobie, gdy będę wracał".