tagi: życie na maksa, Internet, pozycjonowanie blogów, sen, broń pancerna, konflikt izraelsko-palestyński

Mam ten blog / tego bloga ledwie od przedwczoraj, a już zaczynam się martwić, że poza mną nikt go nie czyta.

Ani nie ogląda; do czytania i tak do tej pory był tylko jeden tytuł.

Nie mam pojęcia, jak samej sobie poprawić wskaźniki, vrptu na przykład.

Jeśli taki skrót jest znany i w ogóle bywa używany.

Za to, że istnieje, ręczę – sama przed chwilą go wymyśliłam. 
Wymyślić samemu można.

Ale samemu w Internecie sobie radzić?

Nie jest dobrze.

Ani łatwo.

Nawet komuś obytemu ze wszechświatową siecią i w niej rozpoznawanemu.

A ja tyle właściwie, że o niej wiem, że jest.

A ja tyle właściwie, że jakoś  w niej istnieję.

Ale ledwo, więc nie cieszę się popularnością, którą mogłabym teraz zdyskontować.

W ogóle ledwo istnieję, co jednak stanowi temat najzupełniej osobny.

Nie bardzo nadający się na wpis?

Bo wpisy powinny być o życiu we wszystkich jego przejawach.

Ale przecież nie w wersji mini.

Jak życie, to na maksa, wiadomo.

No więc, we wszystkich jego przejawach.

Nie szkodzi, że nie tych najważniejszych.

Ale jednak ważnych.

Jak, na przykład, zaskoczenie.

Nie moje.

I nie mnie.

Tylko śpiących czołgistów izraelskich. Wczorajsze. Przez patrol rezerwistów.

Czołgistów, na szczęście, śpiących. Przypuszczam, że w czołgu.

Na szczęście dla Palestyńczyków.

I obudzonych też na szczęście.

Bo w ogóle.

I przez swoich.

Podając tę informację, wspomniano kaprala Gilada Szalita.

Anonimowy autor cybernotki pisze tak: za jego [kaprala – bl] uwolnienie Hamas żąda wypuszczenia z izraelskich więzień
ponad tysiąca osadzonych tam Palestyńczyków, w tym także autorów samobójczych zamachów bombowych.